...اکثر ما در عمرمان این در هم تنیدگی روح وذهن و جسم را احساس کردیم  وقتی می ترسیم یا به شدت هیجان زده می شویم ضربان قلبمان بالا میرود وقتی حس های چون قهر وکینه و حسد رادر روح و ذهن مان تجربه می کنیم تاثیر آن را بر قلب مان حس می کنیم؛ حس می کنیم قلبمان گرفته و سنگینی می کنه و در قفسه سینه آزارمان می دهد.در سوره یونس آیه 62 در توصیف اولیای خدا و مومنان حقیقی آمده است : اَلا اِنّ اَوْلِیَاءالله لاخَوفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاهُمْ یَحْزَنُونْ.‍‍‍آگاه باشیدکه مومنان حقیقی و اولیای خدا اندوه و هراسی ندارند. موضوع ظریف همین جاست . مومن حقیقی ،حزن و اندوهی را تجربه نمی کند اگر حزن واندوهی هم داشته باشد ،زیبا ، بالابرنده و جلادهنده است.غصه های مومن هم زیباست .غصه هایش شبیه غصه های آدم هایی که در حرص ها،حسدها،ولع ها و دروغ ها دست و پا میزند نیست.مومن نمی ترسد،بیمی ندارد و خداوند حقیقت پدیده های بیرونی را برایش فاش می کند تا ترسهای مومن مثل برگ خزان فروبریزد .اصلاً ترسهای ما از کجا ناشی می شود؟ترسهای ما از آنجا ناشی می شود که ما در برابر آنچه در این زندگی (قد و اندازه و اعتبار و قدرت و چالش و... )قرار می گیریم خود را کوچکتر میبنیم اینجاست که خودرا می بازیم و دست و دلمان میلرزد چون فکر می کنیم قد و اندازه و... که در برابرش قرار گرفتیم بسیار بیشتر از ماست .و اینجاست که اگر فقط مسلمان شناسنامه ای نباشیم و مومن واقعی باشیم و به خدا اعتماد کنیم با اتکاء به خدا و زمزمه ی الله اکبر  بر تمام ترسها فائق آموده و از پیچ و خم های زندگی بدن هیچ واهمه ای عبور خواهیم کرد.زیرا این اعتقاد به بزرگی خدا و تسلط او بر همه زمان و مکان و...به انسان قوت قلب می دهد که نترس ،خدایی که از همه بالاتراست باتوست و تو با اویی .اگر اینچنین شد آیا ترس و غصه ای برای ما می ماند ؟